Schaken, het brengt me midden in mijn leerkuil!

Ik ben iets nieuws aan het leren. Ik leer schaken. Eindelijk. Het stond al heel lang op mijn lijstje van dingen-die-ik-ooit-nog-wel-eens-zou-willen-leren, maar sinds een paar weten ‘moet’ ik wel. Ik ben namelijk een jongen gaan coachen die van schaken houdt. En niet zo van praten. Tja, aangezien dat laatste een heel belangrijk onderdeel is van wat ik doe (en ik ook heel graag doe), was dat wel een beetje een uitdaging.

Wanneer ik met een nieuwe leerling ga werken, is een relatie opbouwen het allerbelangrijkste wat er is. Logisch ook. Hoe kan ik verwachten dat iemand zich bij mij op z’n gemak voelt, terwijl hij (of zij) me nog niet eerder heeft gesproken, en in de meeste gevallen zelf ook echt niet om deze begeleiding heeft gevraagd. En wanneer het dan ook nog een kind is dat duidelijk aangeeft niet op teveel vragen zit te wachten, wat doe je dan? Dan ga je spelletjes spelen. En laat ik naast praten ook nog eens gek zijn op spelletjes doen. Er zitten er altijd dus verschillende in mijn tas. Maar deze jongen vertelde me gek te zijn op schaken.

Wat doe je dan? Dan ga ik leren schaken. Ik heb hem gevraagd om het mij te leren. En om echt bij het begin te beginnen. De tweede sessie samen heeft hij me alle stukken uitgelegd, en wat ze mogen. En daarna wilde hij heel graag beginnen met spelen. En dus spelen we. Ik wil het echt leren, dus ik vraag hem veel over het spel en over mogelijke zetten.

Ik laat hem zien dat ik in midden in de leerkuil zit, en vertel hem al mijn gedachten en overtuigingen die daarbij horen. Zo ben ik al meteen een voorbeeld voor hem, hoe je met iets nieuws om kan gaan. En dat ik ook gedachten had als: ‘dit ga ik nooit leren’. Treft het dan ook even dat er een grote poster van de leerkuil op de deur van het kamertje waar we werken hangt. En zo is voor hem de stap heel klein om te vertellen waar hij dezelfde soort overtuigingen heeft.

Hij, die zichzelf ongeduldig noemt, heeft geduld met mij. Ik mag hem steeds meer vragen, en hij voelt zich duidelijk steeds vrijer om te vertellen wat hem bezighoudt. En ik leer iedere keer dat we spelen steeds een beetje beter schaken.

Voor mezelf is het ook goed om weer eens echt in de leerkuil te zitten, hoe oncomfortabel ook. Want het kunnen, dat kan ik echt nog niet. Maar ik word iedere keer een beetje beter. En dat is een lekker gevoel!

En jij; waarvan heb jij het idee dat je het echt nooit gaat leren, maar zou je het stiekem wel willen kunnen? En wat is het eerste stapje wat je daarvoor vandaag kan zetten?