Wie denkt dat je als coach voor kinderen en leerkracht zelf nooit in uitdagende situaties terechtkomt met je kind…..think again!
De dag die je weet dat gaat komen. Het is zo’n moment waar je je alleen nog maar een voorstelling van kan maken, zolang het je nog niet daadwerkelijk is overkomen. Net zoals het gevoel dat je krijgt wanneer je kleintje voor het eerst naar je lacht, of je mama noemt. Maar dan anders.
Gisteren ging onze dochter van ruim 20 maanden voor het eerst de hele dag naar het kinderdagverblijf. Ze had het goed naar haar zin gehad, en op weg naar huis leek alles prima in orde. We moesten ook nog even boodschappen doen. Gezellig, even samen een klein wandelingetje maken en wat spullen halen. Dacht ik. Dat doen we immers vaker. Onderweg kwamen we bij het stoplicht zelfs papa in de auto tegen, en dochterlief ging in de winkel meteen op de kleine winkelwagens af. So far so good. Maar toen we bijna alle boodschappen hadden, was het klaar. Ze wilde niets meer. Niet lopen, niet staan, niet de kar duwen, niet gedragen worden, geen aardbeien pakken, niet meer scannen. Nee, het enige wat nog gebeurde was op de grond liggen en huilen, heel hard huilen. Als ik haar oppakte om te troosten wurmde ze zich uit mijn armen en uit haar schoenen. Niet ideaal. Niets leek te helpen. Uiteindelijk ben ik op mijn hurken bij haar gaan zitten en heb ik haar zoveel mogelijk toch proberen te troosten. Maar het zag er niet naar uit dat dit ging stoppen en dat ik überhaupt nog kon afrekenen. Gelukkig had ik dit keer wel mijn telefoon bij me, en belde ik haar vader om haar te komen halen. We wonen dichtbij, en hij was immers net thuis. Wanneer dit niet het geval was geweest, had ik de boodschappen waarschijnlijk maar even laten staan en waren we naar huis gelopen, ik had niet het idee dat we dan veel andere keus hadden gehad. Ondanks dat het spitsuur was in de supermarkt heb ik me gelukkig niet echt ongemakkelijk gevoeld, ik had vooral met die kleine te doen. Maar ongetwijfeld zullen mensen het een en ander van ons of de situatie hebben gedacht. Achteraf denk ik dat ze te moe en te hongerig was, en dat ze behoefte had aan rust, dat kan ik haar echt niet kwalijk nemen.
Regelmatig verschijnen er berichten over wat je wel en niet moet doen wanneer je in zo’n situatie bent. Ooit meen ik ook ergens gelezen te hebben dat het een goede daad is om tijdens deze gebeurtenis aan de moeder in kwestie te vragen of je iets voor haar kunt doen. (Terwijl ik dit schrijf, probeer ik me trouwens voorbeelden voor de geest te halen dat ik vaders in soortgelijke situaties heb gezien. Tot nu toe is me dat nog niet gelukt, gek, want ik kan me toch niet voorstellen dat deze uitbarsting iets met het geslacht van de ouder te maken heeft. Help!) Destijds kon ik me bij die aanbeveling weinig voorstellen. Waarom zou ik iemand die het al druk genoeg heeft met het handelen van haar (of zijn!) kind en de boodschappen een vraag stellen? Waar zou ik me mee bemoeien? Nou, sinds gisteren denk ik daar anders over. De vraag ‘kan ik iets voor je doen?’ had me echt werkelijk geholpen. Misschien was ik zelfs op het aanbod ingegaan en had ik gevraagd me te helpen afrekenen, maar ik had het daadwerkelijk prettig gevonden wanneer iemand contact had gezocht. Want wat me opviel, was dat er veel mensen voorbij liepen maar dat vrijwel iedereen z’n best deed geen oogcontact te maken.
Vandaag was ik er weer. En ik zag een moeder heel hard haar best doen haar zoontje niet door de plas chocolademelk te laten rijden die bij de koeling op de grond lag. Dat lukte net. Hij was afgeleid door de bruine plas, waardoor ik bij het zuivelschap even wat langer moest wachten tot ik erbij kon. “Oh, sorry”, zei de moeder toen ze de deur van de koeling dichtdeed. “Maakt echt niet uit,hoor,” zei ik. “ik weet wat het is.” Alsof ik nu lid ben geworden van een geheime club. Op naar de volgende keer…
Weet jij nog hoe dit voor jou was? Wat heb jij gedaan? En wat had jij gedaan wanneer je mij zo in de supermarkt had gezien? Ik hoor het graag!
