Pesten. Deze dagen is het weer in het nieuws, omdat er een nieuw rapport is verschenen waaruit blijkt dat weinig op school gebruikte anti-pestprogramma’s effectief zijn. Daar vind ik, als kindercoach en als leerkracht, wel wat van. (Zonder het onderzoek nog gelezen te hebben, laat ik dat er wel even bij zeggen.)
Mijn deskundigheid als onderzoeker gaat niet verder dan het tweemaal doen van onderzoek met als doel een afstudeerscriptie te kunnen schrijven, maar toch lijkt me dit wel een heel ingewikkeld iets om te onderzoeken. Hoe meet je nu echt de effectiviteit van zo’n programma en hoe weet je dan dat het effect ook alleen door dat programma komt? Misschien dat iemand me dat eens uit kan leggen. En zou er een anti-pestprogramma zijn of ooit komen dat er echt voor kan zorgen dat er niet meer wordt gepest? Wat zou dat mooi zijn!
Als doel te houden dat er niet meer wordt gepest, op school, op straat, op social media of waar dan ook, dat staat voor mij buiten kijf. Maar is de weg hier naartoe het gebruik van een anti-pest programma? Daar heb ik mijn twijfels over. Veel meer denk ik dat het van belang is hoe goed de kinderen in hun vel zitten, hoe blij ze zijn, hoezeer ze worden gezien. Thuis en op school. Zoals op veel gebieden denk ik ook hier dat een gezonde dosis zelfvertrouwen zo ontzettend belangrijk is. In mijn optiek komt het maar weinig voor dat een kind dat zich gelukkig voelt gaat pesten. En ik denk zelfs dat een kind met een gezonde hoeveelheid zelfvertrouwen minder kans loopt om gepest te worden.
Aandacht voor pesten moet er zeker blijven, elk pestincident is er een teveel. Maar voor mijn idee gaat het nog meer om positieve aandacht voor het welbevinden dan het negatief geformuleerde voorkomen van pesten. Er zou veel meer aandacht mogelijk moeten zijn voor het welbevinden van ieder kind. Uit ervaring weet ik dat dit praktisch gezien heel lastig, zeg maar onmogelijk, is in een klas met zoveel leerlingen. Als kindercoach kan ik daar hopelijk een rol in vervullen. Ik merk tijdens het coachen dat de individuele aandacht voor het kind op zich en voor zijn kwaliteiten en wensen in het bijzonder een kind zoveel positiefs kan bieden, waardoor het zelfvertrouwen groeit en het kind beter in zijn vel zit en beter met verschillende situaties en gevoelens om kan gaan. Ik ben ervan overtuigd dat dit ook een grote steen bijdraagt.
Aandacht op scholen voor het emotioneel welbevinden, een positief school- en groepsklimaat en voor de kwaliteiten van ieder individueel kind, jazeker! Maar perse in de vorm van een anti-pestprogramma? Nee, ik denk niet dat dat het belangrijkste verschil maakt. Ik denk toch weer dat daar de leerkracht komt kijken en hoe hij of zij met een ieder omgaat, hoeveel aandacht hij kan schenken aan het welbevinden van ieder kind. En hoeveel hulp daarbij mogelijk is, bijvoorbeeld van een kindercoach. En het gaat natuurlijk verder dan de leerkracht. De uitspraak op het journaal dat 1/3 van de gepeste kinderen dit aan niemand durft te vertellen en er dus alleen mee rondloopt, schokte me. Het zou toch echt zou moeten zijn dat elk kind tenminste één persoon (maar liever meer) heeft aan wie hij alles durft te vertellen, en zeker dit soort belangrijke dingen? Vraag je eens af, voor welk kind zou jij die persoon kunnen zijn?
Ik ben in ieder geval wel van plan om het onderzoek nog door te nemen. Ben je zelf benieuwd naar het onderzoek en de resultaten? Kijk op: www.uu.nl/onderzoek/watwerkttegenpesten